Xριστούγεννα και Τηγανίδες (Μάνης)

Mιά μικρή ανακάλυψη, ένα μανιάτικο έθιμο στο ποστ ενός foodie blog και του σχετικού άρθρου του, Γλυκομπερδέματα: Τηγανίδες (Μάνης), με προσγείωσε.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα!
Πόσο μπορεί να σε απορροφά η δουλειά, οι έννοιες, ώστε να χάνεις την αίσθηση του χρόνου; Πόσο έτοιμος να είσαι ώστε να προσεγγίσεις πνευματικά τη χαρά της γιορτής, τη Γέννηση του μικρού Χριστού,λυτρωτή! Του Εμμανουήλ, που ως "φαρμακός" με την έννοια που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες στη λέξη, θα φορτωθεί τα βάρη μας και τις αμαρτίες μας, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Εμείς όμως οι ατελείς, θα προσεγγίσουμε τη Γιορτή και μέσα από τα έθιμα που τηρούνται κατά τόπους, ακόμα και με την ετοιμασία φαγητών, γλυκών και άλλων εδεσμάτων, χαρακτηριστικών της εποχής.
Γράφει λοιπόν η Λίζα στα Γλυκομπερδέματα:
Έθιμο Μάνης

Σε όλα τα σπίτια, παραμονές Χριστουγέννων θα έπλαθαν και θα έψηναν τις τηγανίδες, τα μανιάτικα λαλάγγια. Στο σοφρά ή σε κάποιο τραπέζι κοντά στην φωτογονία, η μητέρα και τα κορίτσια έπλαθαν το έτοιμο ζυμάρι σε χοντρό μακαρόνι, τις τηγανίδες, και το δίπλωναν τεχνικά στα τέσσερα. Μετά το έριχναν στη μεγάλη τηγάνα που ήταν γεμάτη καυτό λάδι πάνω στη φωτιά, για να ψηθεί. Η πρώτη τηγανίδα, μεγάλη και στρογγυλή με σταυρό στη μέση ήταν του Χριστού, η δεύτερη παρόμοια του σπιτιού κ.λ.π. Τις ψημένες τηγανίδες τις έβαζαν μέσα σε μπουρέκια (στρογγυλά μπακιρένια ταψιά) και σε λεκάνες. Όταν στράγγιζαν καλά τις έβαζαν σε κοφίνια και τις κρεμούσαν ψηλά. Η ποσότητα του ζυμαριού που θα γινόταν τηγανίδες ήταν αρκετή και πάντοτε ανάλογη με τον πληθυσμό της φαμελιάς. Η φωτιά για τις τηγανίδες έπρεπε να είναι δυνατή και να έχει διάρκεια. Γι αυτό ο πατέρας είχε σκίσει σκίζες τα χοντρά κούτσουρα. Ήταν η καλλύτερη καύσιμη ύλη για την περίπτωση. Τα παιδιά παρακολουθούσαν και όλοι, αν δεν ήταν Τετάρτη ή Παρασκευή, δοκίμαζαν και έκαναν τις κρίσεις τους. Και κάθε χρόνο σχεδόν εύρισκαν τα ίδια ελαττώματα στο πλάσιμο και το ψήσιμο, όταν μάλιστα κάποιος ήθελε να πιει νερό του έλεγαν να γυρίσει την πλάτη προς το τηγάνι για να μην ...τον βλέπουν οι τηγανίδες και ρουφάνε το λάδι. Οι "λυπημένοι", που είχαν πρόσφατο θάνατο, δεν έψηναν τηγανίδες, τους πήγαιναν όμως συγγενείς και φίλοι.

Ας ανάψουμε τα τζάκια μας, ας ετοιμάσουμε τα ταψιά μας, ας μοσχοβολήσει το σπίτι το "λιβάνι" της προσφοράς της νοικοκυράς, που θα τηρήσει τα έθιμα και θα υπηρετήσει την παράδοση και τους οικειακούς της.

Ας φουντώσουμε πνευματικά τη φλόγα της καρδιάς μας, γιατί μόνος ο Νήπιος Χριστός, σώζει..

-Καλά Χριστούγεννα, σε όλους και στην αγαπημένη μας πατρίδα!

Aκούτε ότι ακούω; Aκούμε βέβαια, ..καμπάνες Χριστουγεννιάτικες!

Τελευταία ενημέρωση:

Η πόλη της Σπάρτης έστησε στην κεντρική πλατεία το δέντρο της και με πολλά τατζούμ-ταρατατζούμ εγκαινίασε την εορταστική περίοδο προς τα Χριστούγεννα. Όμως, στην Αpela.gr βλέπουμε, πόσο διαφέρει η όλη εκδήλωση και το πνεύμα, από το λόγο και την καταγραφή σκέψης και προβληματισμού του Μητροπολίτη μας:

Τώρα φεύγουν. Αδειάζουν τα σπίτια και γεμίζουν τα πολυώνυμα τουριστικά ξενοδοχεία. Αδειάζουν οι Ναοί και γεμίζουν τα λογής - λογής νυχτερινά κέντρα, όπου διοργανώνονται οι χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν που διαφημίζονται πολύ ενωρίτερα, για να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι οι "σύγχρονοι" ευρωπαίοι νεοέλληνες. Και πάρα πολλοί περνούν την άγια νύχτα που "προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί" εκεί στους "ναούς" των προ Χριστού ψευδοθεών του Βάκχου και της Αφροδίτης, των ειδώλων, δηλαδή, που συνέτριψε ο αληθινός Θεός μας με την Γέννησή του.

Επομένως, η εισβολή έγινε. Ο εχθρός όχι προ των πυλών, αλλά εντός των σπιτιών μας. Τρέμω μήπως μπει και μέσα στις καρδιές μας, οπότε θα έχει συντελεσθεί η καταστροφή.

Γιατί, αποκόπτοντας σιγά-σιγά τον σύγχρονο έλληνα και ορθόδοξο από τις αιώνιες ρίζες του, την ιδιοπροσωπία του, τον κάνεις αιχμάλωτο αυτής της γης χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, χωρίς ενδιαφέροντα, όχι μόνο για την μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την πρόσκαιρη επίγεια. Έτσι μεταβάλλεται η όμορφη χώρα μας σ΄ ένα μέτριο ευρωπαϊκό χωριό χωρίς θελκτικά ψυχικά ενδιαφέροντα, ώστε ο διψασμένος για λίγη πνευματικότητα ξένος ερχόμενος να σκέπτεται τον άδικο κόπο του και τα χρήματα που ξόδεψε.

Είναι καιρός, ακόμη, έστω στο παρά πέντε, να μετρήσουμε το χρέος μας ως έλληνες και ορθόδοξοι έναντι της ένδοξης ιστορίας μας, έναντι όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν αίμα και δάκρυ για αυτό τον τόπο.