«Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί»

"Καλέ μου πατέρα, γλυκιά μου μάνα
Έλα μαζί μου, μη στέκεσαι απέναντί μου."

Στα blog του διαδικτύου, π.χ. εδώ, αναδημοσιεύεται η «Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί», κείμενο που διαβάστηκε σε συγκέντρωση γονέων του 1ου Λυκείου Σπάρτης.

Αναδημοσιεύουμε και εμείς με τη σειρά μας, από αυτό το blog την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη του Markou:

"Για εμένα αυτό είναι συγκλονιστικό.
Αυτό τα λέει όλα.

Τα παιδιά, ή αυτός που έγραψε το κείμενο εν πάση περιπτώσει, δείχνουν τον ένοχο.

Είναι ο γονιός που στέκεται απέναντι από το παιδί του και όχι στο πλάι του.
Και το παιδί το εισπράττει αυτό.

Πάντα, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης των κοινωνιών, η οικογένεια γινόταν προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της σύγκρουσης της νέας γενιάς με το "κατεστημένο".
Μέσα στους κόλπους της οικογένειας, το παιδί μετρούσε το μπόι του.
Προσπαθούσε να γίνει πολύ καλύτερο από τους απερχόμενους, έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης της δικής του προσπάθειας, την επιτυχία και την κοινωνική καταξίωση των γονιών του.

"Αμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες .."

Τώρα;
Αυτή η δυνατότητα του μέτρου έχει χαθεί.
Τώρα έχει μια οικογένεια που "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη" (η οικογένεια) και επειδή η ιδέα ακούγεται χάδι στ' αφτιά, έχει βγει όλη στο μεϊντάνι και παλεύει να επιβιώσει με τα ψίχουλα που της πετάνε.
Και θεωρεί και πρόοδο το δικαίωμα στη δουλεία !!!! (ο τόνος είναι σωστά βαλμένος)

Τώρα και οι δυο γονείς αναζητούν χρόνο και χώρο να αφήσουν το παιδί τους, ονειρευόμενοι γι αυτό, μια καλύτερη ζωή μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα ετοιμάσει στελέχη ικανά να αντιμετωπίσουν τον υψηλό ανταγωνισμό και να επιβιώσουν μέσα α' αυτόν.

Αλλά και ο ανταγωνισμός και το συγκεκριμένο όνειρο, επίτευγμα των γονιών είναι.
Το σχολείο δεν διαμορφώνει παραγωγικές σχέσεις.
Προετοιμάζει και υποβοηθά στην κοινωνική ένταξη.

Έχουν οι γονείς, έχουμε όλοι ως γονείς, άλλη αντίληψη για την οργάνωση της κοινωνίας;
Πού την εκδηλώνουμε και πώς την άλλη άποψη;

Υπάρχει κανείς γονιός, που μπορεί να δεχτεί την ύπαρξη ενός σχολείου όπου η μόρφωση θα κατακτάται χωρίς κόπο;
Θέλουμε ένα σχολείο, όπου το "τα αγαθά κόποις κτώνται" θα διαγραφεί;
Θέλουμε ένα μηχανισμό εκπαίδευσης, που όμως δεν θα προετοιμάζει το παιδί να αγωνιστεί για τη ζωή του;
Δεν αποτελεί ένα παράπλευρο αλλά ουσιαστικό σκοπό του σχολείου, που ζητάμε εμείς οι μεγάλοι, η εκπαίδευση των μαθητών στη συστηματική εργασία και η προετοιμασία τους για να αντιμετωπίσουν τον αγώνα της ζωής;
Πώς λοιπόν μπορεί να αφήνουμε να διαχέεται η εντύπωση ότι μπορεί κανείς να νικήσει χωρίς να αγωνιστεί και χωρίς να έχει μάθει να αγωνίζεται;

Μήπως η δική μας-των γονιών- συστηματική απουσία από τους χώρους που κινούνται τα παιδιά μας, τους στερεί το χρόνο και τις εικόνες, που χρειάζονται, για να έχουν πρότυπα και να μπορούν να ονειρεύονται;

Ναι τα παιδιά κάνουν καταλήψεις και προβάλλουν και "εκπαιδευτικά αιτήματα".
Τα ακούσαμε όλοι ποια είναι αυτά;
Τα ψάξαμε;
Τα αναλύσαμε; Καταλάβαμε τι σημαίνουν σε ένα δεύτερο και ένα τρίτο επίπεδο ανάγνωσής τους;
Συμφωνούμε;
Λένε για παράδειγμα να καταργηθεί η "βάση" του 10. Ξέρουμε τι είναι αυτό;
Όχι τι νομίζουμε ότι είναι. Τι είναι πραγματικά, ξέρουμε;

Φοβάμαι ότι το "ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για εμένα χωρίς εμένα" που λέει το κείμενο έχει απάντηση.
Έχει όμως μια απροσδόκητη απάντηση.
Και η απάντηση είναι ότι Αυτοί που αποφασίζουν ή θα έπρεπε να αποφασίζουν είναι οι γονείς.
Αλλά επειδή είμαστε απασχολημένοι και αφιερωμένοι στο δικό μας χρόνο και στα δικά μας όνειρα, ξεχάσαμε να πούμε στα παιδιά ότι συμφωνούμε με όσα έχουν αποφασιστεί, γιατί αυτή την κοινωνία θέλουμε ...

Εν τέλει, όλη αυτή η ιστορία των καταλήψεων, έχω την αίσθηση ότι βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση.
Δεν έχουν νόημα οι καταλήψεις των σχολείων.
Αν θέλουν τα παιδιά να πιάσει τόπο ο αγώνας τους, ας κάνουν κατάληψη στα σπίτια τους.
Εκεί είναι το πρόβλημα !!!!"