Καλαζάρ το καλοκαίρι του '44

"Καλοκαίρι του ΄44, τεσσάρων ετών, κατάξανθος, στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης. Είναι κατειλημμένο από τα στρατεύματα Κατοχής και ένας Γερμανός, φαίνεται ο ήσκιος του, με φωτογραφίζει. Με προκαλεί να χαιρετίσω φασιστικά, μου δείχνει με το χέρι του, αλλά εγώ χαιρετώ ελληνοπρεπώς. Στο βάθος, δεξιά, φαίνεται καθαρά το ένα σκέλος από ένα μεγάλο V, το σήμα της νίκης που έχουν γράψει οι Γερμανοί στον τοίχο. Νοτίως και χαμηλότερα από το προαύλιο βρίσκεται το γυμναστήριο, όπου είδα για πρώτη φορά ποδοσφαιρικόν αγώνα: Σπαρτιατικός – Γερμανοί, δεν θυμάμαι το αποτέλεσμα, μόνο τον Λιναρδάκη, παίχτη του Σπαρτιατικού, ο οποίος έσπασε το χέρι του. Το καλοκαίρι εκείνο παραθέρισα στο χωριό της γιαγια - Μαριγώς, το οποίο ήταν ανταρτοκρατούμενο, και αρρώστησα από Καλαζάρ. Μεγάλοι πυρετοί το βράδυ και έβλεπα οράματα. Πήγε ο πατέρας μου στους αντάρτες και ζήτησε άδεια να με πάει στους γιατρούς στη Σπάρτη. Αυτοί αρνήθηκαν, είπαν κάνουμε αγώνα. Να χέσω κι εσάς και τον αγώνα σας, αν θα μου πεθάνει εμένα το παιδί μου, τους λέει. Κάποιοι θερμόαιμοι ήθελαν να τον εκτελέσουν, επενέβη ένας συγγενής της μητέρας μου, από τα μεγάλα κεφάλια του ΕΛΑΣ, μας έδωσαν άδεια να φύγουμε. Είναι η μοναδική φορά που θυμάμαι τον πατέρα μου να είναι τρυφερός μαζί μου, καθώς με πήγαινε αγκαλιά από το σπίτι στο φαρμακείο του Χριστοφιλάκου, όπου ένας γιατρός , ο φαρμακοποιός και ο βοηθός του με κρατούσαν για να μου κάνουν την ένεση, Νεοστιμποζάν, στο χέρι και, όταν τα χέρια μου δεν άντεχαν πια από τα πολλά τρυπήματα, στον λαιμό. Ο πατέρας μου περίμενε παράμερα, γυρισμένος, χωρίς να βλέπει. Γλύτωσα από το Καλαζάρ. Χρόνια αργότερα, διάβασα σε μια Γενική Νοσολογία, μιας γνωστής μου φοιτήτριας της Ιατρικής, ότι αν περάσεις το Καλαζάρ, ύστερα σου καταλείπει ανοσία. Αρα από Καλαζάρ την έχουμε ξεσκουλάρει. Στο βάθος της φωτογραφίας, αριστερά, φαίνεται η είσοδος του αμφιθεάτρου. Εκεί, πάλι, είδα για πρώτη φορά θεατρική παράσταση, μαθητής του Δημοτικού. Δεν είχα εισιτήριο και με έβαλε, λαθραία, μέσα στην αίθουσα ένας μεγάλος μαθητής του Γυμνασίου που έκοβε τα εισιτήρια στην πόρτα. Ποτέ δεν ξέχασα το περιστατικό και αυτόν τον μαθητή τον βλέπω με συμπάθεια ίσαμε τα σήμερα που πλησιάζει τα ογδόντα και τον συναντώ να περπατά στους δρόμους της μικρής μας πόλης. Το παντελόνι που φοράω είναι μεταξωτό, η μητέρα μου μέχρι και την δεκαετία του ΄50 έβαζε κουκούλι".

Δημήτρης Πετσετίδης*

* Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1940 στη Σπάρτη. Σπούδασα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκα στην Ιδιωτική εκπαίδευση ως φροντιστής, στην Αθήνα 1966-1982 και στη Σπάρτη 1983-2006. Από το 1964 δημοσιεύω γελοιογραφίες: Ταχυδρόμος, Επίκαιρα, Τα Νέα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Εξόρμηση, Ποντίκι, Οδός Πανός, Δέντρο,
Εποχή, Αντί.

Βιβλία: «Δώδεκα στο δίφραγκο», διηγήματα, εκδ. Το Δέντρο 1986, Νεφέλη 2000
«Το παιχνίδι», διηγήματα, εκδ. Νεφέλη 1991
«Επίλογος στα χιόνια», διηγήματα, εκδ. Νεφέλη 1993
«Ο Σαμπατές ζει», διηγήματα, εκδ. Νεφέλη, 1998
«Τροπικός του Λέοντος», νουβέλα, εκδ. Νεφέλη 2001
«Σε ξένο γήπεδο», διηγήματα, εκδ. Πατάκη 2003

Διηγήματά μου έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και ευάριθμα έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γερμανικά.


Eυχαριστούμε to άωρον και οπωσδήποτε τον M.Φαΐς