300 και ο Leonidas!

Μόλις γύρισα από την προβολή της ταινίας «300» που προβάλλεται στους κινηματογράφους. Η πρώτη παγκόσμια προβολή της έγινε ως φόρο τιμής στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στα Village@Mall στην Αθήνα. Αλλά και στη Σπάρτη οργανώνεται έκθεση, παράλληλα με την προβολή της ταινίας, που σπάζει και εκεί ταμεία.
Δεν ξέρω εάν έχετε προλάβει να την δείτε ή όχι. Πάντως θα συνιστούσα σε όλους σας να την δείτε οπωσδήποτε! Βέβαια εάν έχετε κάποιο πρόβλημα βλέποντας αίμα στις οθόνες καλύτερα να το καθυστερήσετε μέχρι να βγει σε dvd!

Για να πω την αλήθεια τα τελευταία χρόνια είχα ένα μικρό «θέμα» στο να πω ότι "η καταγωγή μου είναι από Σπάρτη". Το θεωρούσα πασσέ!
Στη Σπάρτη όμως, έζησα τα καλύτερα παιδικά χρόνια που θα μπορούσε να έχει να παιδί της γενιάς μου. Χωρίς χλίδες και πολλά φρου φρου. Στο πατρικό του παππού (πατέρα της μητέρας μου) και της γιαγιάς.
Από μικρό παιδί θυμάμαι θαύμαζα δυο Έλληνες ήρωες. Τον Μ. Αλέξανδρο και τον Λεωνίδα. Τον μεν Μ. Αλέξανδρο γιατί είχε ένα όραμα και κατάφερε να το υλοποιήσει και το δε Λεωνίδα για την γενναιότητα του!

Θυμάμαι λοιπόν, τον παππού μου να κάθεται και να μου λέει ιστορίες για τον Λεωνίδα και το πώς πολέμησε με 300 άτομα μόνο στρατό τους Πέρσες. Δεν ξέρω εάν έχετε επισκεφτεί ποτέ την Σπάρτη, αλλά στο κέντρο περίπου της πόλης υπάρχει ένα άγαλμα του Λεωνίδα. Με το σπαθί του και την ασπίδα, για την οποία έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες «η τάν ή επι τας», όταν την έδιναν στον άντρα τους ή το γιο τους για να πάει στον πόλεμο, έτοιμος να πεθάνει παρά να ατιμαστεί ηττημένος. Είχε ένα αντίγραφο αυτού του αγάλματος στο σπίτι ο παππούς και με θυμάμαι να πηγαίνω να το παίρνω και να κάνω αναπαράσταση στο μυαλό τις ηρωικές μάχες, που είχε δώσει ο Λεωνίδας μαζί με τους υπόλοιπους Σπαρτιάτες.

Όλες αυτές τις εικόνες, τις είχα σπρώξει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού. Πέρασε ο καιρός, μεγάλωσα, ο παππούς και η γιαγιά «έφυγαν» και φύλαξαν τις αναμνήσεις.
Όμως να, σήμερα μια Hollywood-ιανή ταινία κατάφερε να μου τις ξαναφέρει στην επιφάνεια! Θυμήθηκα γιατί θαύμαζα τον παππού και την γιαγιά μου που ήταν από την Σπάρτη! Ε, εντάξει μπορεί ο παππούς μου να μην ήταν τόσο γυμνασμένος και με τους κοιλιακούς «φέτες», όπως οι Σπαρτιάτες της ταινίας, αλλά ήταν πολύ ψηλός και είχε αυτόν τον αέρα... του πολεμιστή, μέχρι τελευταίας στιγμής. Και η γιαγιά μου και αυτή ήταν μια "πολεμίστρια" με τον τρόπο της, όπως όφειλε κάθε Σπαρτιάτισσα. Αγέρωχοι και οι δυο τους. Μαζί πάντα,… ακόμα και τώρα.

Στην ταινία ο σκηνοθέτης Zack Snyder δίνει ιδιαίτερη βάση, πλην της μάχης στις Θερμοπύλες, στα λόγια, στο "Λακωνίζειν" (μερικά απ’ τα highlights της ταινίας εδώ ) και στην παιδεία των Σπαρτιατών. Δείχνει την ανατροφή και την εκπαίδευση σώματος και ψυχής, που είχαν οι Σπαρτιάτες από πολύ μικρή ηλικία.

Έχουμε κατηγορηθεί αρκετές φορές ότι εμείς οι Σπαρτιάτες ήμασταν σκληρός λαός. Απλά ήμασταν σκληραγωγημένοι. Δυνατοί στις κακουχίες και πάντα έτοιμοι για να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας, τον τόπο μας και τα ιδανικά μας. Έτοιμοι για κάθε αντιξοότητα της ζωής. Λιτοί, συγκεντρωμένοι, επομένως λιγόλογοι.
Θα μου πείτε γιατί χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο; Δυστυχώς γιατί έτσι είναι... Περάσαμε σε εποχές που κάθε τι που σχετίζεται με εθνική συνείδηση και θέματα, είναι παρωχημένο. Είναι όμως κακό να ξεχνάμε την ταυτότητα μας. Ξεχνάμε την ιστορία μας! Και όλα αυτά στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και της «νέας εποχής».
Και εμείς οι καινούριες γενεές από την Σπάρτη έχουμε αποθήσει αυτή μας την ταυτότητα. Έχουμε ξεχάσει το ηρωικό μας παρελθόν. Είναι σαν να μην είμαστε απόγονοί τους.
Βλέποντας την ταινία ανατρίχιασα πολλές φορές. Όχι από το αίμα, ούτε από την βαρβαρότητα της μάχης. Αλλά επειδή έβλεπα ίσως την πιο πιστή αντιγραφή του χαρακτήρα ενός Σπαρτιάτη. Ενός Σπαρτιάτη που ξεπήδησε από τα χαλάσματα της πόλης του και ήρθε στην καινούρια Σπάρτη να της θυμίσει ποια είναι.

Εσείς που ζείτε στη Σπάρτη, ή εσείς που κατάγεστε από αυτή κλείστε τα μάτια σας για ένα λεπτό. Σκεφτείτε τους προγόνους σας, τους προγόνους μας. Σκεφτείτε ποιοι κατοικούσαν πριν πολλά πολλά χρόνια εκεί που τώρα βρίσκονται σπίτια, πολυκατοικίες, ξενοδοχεία και ονομάζετε Σπάρτη. Σκεφτείτε και χαμογελάστε με υπερηφάνεια. Έλεγαν ότι οι Σπαρτιάτες είναι οι απόγονοι του Ηρακλή. Σκεφτείτε το… είμαστε πλέον άξιοι να λεγόμαστε απόγονοι του Ηρακλή;

Σας προκαλώ…

Ξεφύγετε από την καθημερινότητα και την μιζέρια που μας διακατέχει. Νιώστε υπερήφανοι. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι.

Σας παραθέτω κάτι που λέει –στην ταινία- ένας στρατηγός στο στρατό των 300 πριν την μάχη:
«We don’t give up… we don’t surrend… WE are the SPARTANS!» (Δεν τα παρατάμε, δεν παραδινόμαστε, ΕΜΕΙΣ είμαστε ΟΙ Σπαρτιάτες!).

Βλέποντας την ταινία, ξεπερνώντας οριστικά τους ενδοιασμούς μου για comic μπαλαφάρα, οφείλω να ομολογήσω, ένιωσα αντίθετα, μια υπερηφάνεια! Μια υπερηφάνεια που πρέπει όλοι να έχουμε και να νιώθουμε. Πρέπει όλοι να είμαστε υπερήφανοι άσχετα με το εάν καταγόμαστε ή όχι από την Σπάρτη.
Υπερήφανοι, επειδή είμαστε Έλληνες και αυτό δεν θα μας το αφαιρέσει ποτέ κανείς!




Κείμενο/επιμέλεια : @Αnastasia_Μ